Teresa Ferenc – wybitna polska poetka, malarka. Urodziła się w 1934 r. w Ruszowie na Zamojszczyźnie. W 1943 r. przeżyła hitlerowską pacyfikację rodzinnej wsi Sochy, podczas której zamordowano większość mieszkańców, również jej rodziców. Po ich śmierci wychowywali ją dziadkowie, później przebywała u rodziny w Stolnikowiźnie, Majdanie Lubelskim i w Krasnymstawie oraz w domach dziecka w Zamościu i Międzyrzeczu Podlaskim. Ukończyła Studium Nauczycielskie na kierunku plastycznym w Katowicach (1956), następnie podjęła pracę jako nauczycielka w Liceum Pedagogicznym w Rybniku. Mieszkała także w Kołobrzegu i Wrocławiu. W roku 1975 na stałe zamieszkała w Sopocie.
Debiutowała jako poetka w 1958 r. na łamach rybnickiego tygodnika „Nowiny”. Publikowała m.in. w czasopismach: „Współczesność”, „Życie Literackie”, „Twórczość”, „Poezja”, „Topos”, „Odra”. Jest także współpracowniczką pisma „Topos”, na łamach którego wraz z mężem, poetą Zbigniewem Jankowskim, prowadziła „salon poetycki” – „Goście Teresy Ferenc i Zbigniewa Jankowskiego” (1993–2001). Jest animatorką kultury i życia literackiego, wielokrotnie zasiadała w jury konkursów poetyckich. Współorganizowała wraz ze Zbigniewem Jankowskim m.in. Klub Literacki Kontakty, Rybnickie Dni Literatury (1959–1965), Kołobrzeską Grupę Poetycko-Plastyczną Reda. Współpracuje z Duszpasterstwem Środowisk Twórczych w Gdańsku. W roku 1990 roku została członkiem Pen-Clubu.
Uhonorowano ją wieloma nagrodami literackimi, m.in.: I nagrodą w Turnieju Jednego Wiersza za wiersz Poród (1962); w 1979 nagrodą im. Stanisława Piętaka oraz nagrodą Klubu Krytyki Literackiej Gdańska Książka Roku 1979 za tom Wypalona dolina; nagrodą im. św. Brata Alberta za twórczość poetycką o charakterze religijnym (1989); nagrodą im. Włodzimierza Pietrzaka „za poezję będącą artystycznym świadectwem pokonanej rozpaczy” (1995); nagrodą Media Książce Gdańska Książka Wiosny 1997 za tom Boże pole; Nagrodą Artusa dla najlepszej książki 2004 roku za tom Stara jak Świat; nagrodami Wojewody Gdańskiego, prezydentów Sopotu i Gdańska oraz Marszałka Województwa Pomorskiego; z mężem Zbigniewem Jankowskim otrzymała Nagrodę Specjalną Stowarzyszenia Wydawców Katolickich Feniks 2015. W roku 2013 za zbiór Widok na życie została nominowana do Nagrody im. Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego Orfeusz za najlepszy tom poetycki roku. Została odznaczona m.in. Medalem księcia Mściwoja II za bogatą twórczość i osiągnięcia w dziedzinie kultury (1999); medalem 25-lecia Solidarności za społeczno-literacką działalność w latach osiemdziesiątych (2005); Medalem im. ks. Jana Twardowskiego „za twórczy wkład w poezję polską” (2015).
Utwory Teresy Ferenc drukowano w licznych antologiach i pracach zbiorowych, m.in.: Reda. Almanach kołobrzeskiej grupy poetyckiej (oprac. Zbigniew Jankowski, 1969) Cztery twarze domu. Antologia rodzinna (1991), na którą złożyły się również wiersze męża, Zbigniewa Jankowskiego, oraz córek: Anny Janko i Mileny Wieczorek; Morza polskich poetów. Wiersze i wypowiedzi. Antologia (wybór, wstęp, oprac. Zbigniew Jankowski, 2013). Opublikowała zbiory wierszy: Moje ryżowe poletko (1964), Zalążnia (1968), Godność natury (1973), Ciało i płomień (1974), Małżeństwo (1975), Poezje wybrane i nowe 1958–1975 (1976), Wypalona dolina (1979), Poezje wybrane (1980), Pieta (1981), Grzeszny Pacierz (1983), Poezje wybrane (1984), Nóż za ptakiem (1988), Kradzione w raju (1988), Wiersze (1994), Boże pole (1997), Psalmy i inne wiersze (1999), Dzieci wody (2003), Stara jak świat (2004), Ogniopis (2009), Widok na życie (2012). W 1992 r. w Stanach Zjednoczonych ukazał się wybór jej wierszy Swallowing Paradise. Utwory Teresy Ferenc tłumaczono na języki obce, m.in. angielski, niemiecki, szwedzki, rosyjski, francuski, włoski, grecki. Jest również autorką tomików poetyckich dla dzieci: Najbliższa ojczyzna (1982) oraz Drzewo dziwo (1987).
