Piotr Wojciechowski (ur. w 1938 r.) – taternik, narciarz i grotołaz, prozaik, poeta, reżyser filmowy, scenarzysta, rysownik, krytyk filmowy, publicysta. Jego debiut Kamienne pszczoły (1967) oraz druga książka Czaszka w czaszce (1970) stały się powieściami kultowymi, potem opublikował jeszcze kolejne powieści i zbiory opowiadań, m.in.: Ulewa, kometa, świński targ (1974), Wysokie pokoje (1977), Półtora królestwa (Opowiadania beskidzkie) (1984), Obraz napowietrzny (1988), Harpunnik otchłani (1996), Doczekaj nowiu (2007), Serce do gry (2010), ostatnio zaś: Tratwa manekina (2013), Strych Świata (2016), mikropowieść Był blisko (2018). Autor zbiorów esejów oraz opowiadań dla dzieci. Wydał również tom wierszy Poczta świąteczna (2016). Jego utwory były tłumaczone na niemiecki, angielski, czeski, węgierski i słoweński. Współpracował z prasą katolicką, redaktor i felietonista„Przeglądu Katolickiego” od 1983 aż do końca pisma, publikuje także w „Gościu Niedzielnym”, „Więzi”, „Tygodniku Powszechnym”, „Znaku” i „W drodze”.
Jako rysownik miał już pięć wystaw indywidualnych w Warszawie i Zakopanym. Ilustrował także zbiór aforyzmów Marii Wilczek Porady spod lady.
Laureat kilku nagród literackich, m.in. Nagrody Kościelskich (1978) i Nagrody im. Kornela Makuszyńskiego (1994). Uczy pisania scenariuszy w Szkole Filmowej w Łodzi, jest także wykładowcą Pracowni Prozy w Laboratorium Reportażu UW. Jest społecznym promotorem Polski dla Romantyków – szlaku rowerowego wzdłuż wschodniej granicy Polski.
