Opis
Kim byłby rycerz bez miecza? Nie bez powodu znamy imiona mieczów wielkich bohaterów eposu rycerskiego. I nie bez powodu w staroangielskiej literaturze rycerskiej mówiąc o mieczu używa się zaimka she (ona) jakby chodziło o osobę. Excalibur króla Artura, Durendal Rolanda, Balmung Zygfryda – to w jakim sensie także „bohaterowie” legend rycerskich.
Miecz, zbroja wierny rumak stanowią nieodłączne atrybuty rycerskości. Chyba nawet bardziej oczywiste ni to wszystko, co mieści się w pojęciu etosu rycerskiego. W okresie kształtowania się stanu rycerskiego – co w Polsce nastąpiło znacznie później niż na Zachodzie – często właśnie możność zapewnienia sobie bojowego rynsztunku decydowała o przynależności do klasy zawodowych wojowników. Jeszcze w XV w. słynny Zawisza z Grabowa zwany Czarnym budził podziw nie tylko swoją dzielnością, ale i faktem posiadania dwóch(!) zbroi – jednej bojowej, drugiej – turniejowej.
Ewolucja uzbrojenia rycerskiego, zwłaszcza uzbrojenia ochronnego, miała poniekąd decydujący wpływ na rozwój taktyki pola walki, przynajmniej do chwili rozpowszechnienia się broni palnej. Miało to swoje konsekwencje w sferze stosunków społecznych – nie jest przypadkiem, że awans społeczny mieszczaństwa zbiega się w czasie ze wzrostem znaczenia rekrutującej się z plebsu piechoty, która w pewnym momencie zyskuje status podstawowej formacji każdej armii.
Niniejsza praca stawia sobie za cel zwięzłe przedstawienie rozwoju uzbrojenia rycerstwa polskiego na przestrzeni 400 lat – od powstania państwa polskiego do bitwy pod Grunwaldem – wraz z jego różnorakimi konsekwencjami dla obrazu wojen tego okresu. Jednocześnie czytelnik ma okazję zapoznać się z budową i funkcjonowaniem różnych typów uzbrojenia osobistego ówczesnych wojowników. A choć każdy miłośnik literatury historycznej ma błogie poczucie kompetencji w dziedzinie nazewnictwa bronioznawczego, błędne użycie takich terminów jak przyłbica, zbroja czy szłom jest dziś zjawiskiem powszechnym.
Zebrany w książce materiał ilustrujący ma za zadanie ułatwić czytelnikowi przyswojenie sobie podstaw średniowiecznego bronioznawstwa. Daje też możliwość porównywania różnych typów i odmian uzbrojenia. Po zapoznaniu się z pracą Roberta Żukowskiego można mieć wreszcie pewność, że już nie pomyli się pancerza ze zbroją, włóczni z kopią czy hełmu z przyłbicą.
Spis treści
Wstęp
Kalendarium
W drużynie książąt i królów piastowskich. Od połowy X do połowy XII w.
1. Organizacja wojska
2. Broń i uzbrojenie ochronne
Miecz
Włócznia
Topór
Broń strzelecka
Uzbrojenie ochronne
3. Bitwy i kampanie
Walki o Pomorze
Cedynia, 972 r.
W dobie rozbicia dzielnicowego. Od połowy XII do końca XIII w.
1. Organizacja wojska
2. Broń i uzbrojenie ochronne
Miecz
Włócznia i kopia
Topór i inna broń obuchowa
Broń strzelecka
Uzbrojenie ochronne
3. Bitwy i kampanie
Legnica, 1241 r.
W służbie korony polskiej. Od początku XIV w. do 1410 r.
1. Organizacja wojska
2. Broń i uzbrojenie ochronne
Miecze i inne typy broni białej
Włócznia i kopia
Topór i inna broń obuchowa
Broń strzelecka
Uzbrojenie ochronne
3. Bitwy i kampanie
Płowce, 1331 r.
Grunwald, 1410 r.
Herby w rycerskim rodzie
Słowniczek terminów heraldycznych
Słowniczek terminów dotyczących broni i uzbrojenia ochronnego
Bibliografia
Opisy tablic barwnych
Opinie
Na razie nie ma opinii o produkcie.