Fragment z przedmowy autorstwa

dr. Wojciecha Kaliszewskiego z Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk:

„Cezary Maciej Dąbrowski przygląda się światu nie tylko z wielką uwagą, ale – przede wszystkim – z wielką czułością. A to znaczy, że tak patrząc na świat oddaje mu z każdym słowem cząstkę siebie. Współodczuwanie i współczucie określa charakter jego poezji. (…) Świat w wierszach Dąbrowskiego to jedność wielości, wspólnota przeciwieństw i bogactwo niepowtarzalnych szczegółów. Bohater Dąbrowskiego czuje się dobrze wśród tej różnorodności.

Niewątpliwie świat, który jest jego światem i jednocześnie światem przedstawionym mieści się w granicach, które człowiek jest w stanie objąć jeszcze swoim poznaniem. Jest to bogactwo na miarę ludzkich zmysłów. (…)

Relacja bliskości nie oznacza jednak, że rysująca się w tych wierszach perspektywa pozbawiona jest ścieżek krętych, prowadzących donikąd, niebezpiecznych i złych. Napięcia między dobrem i złem towarzyszą bohaterowi Dąbrowskiego nieustannie. W swojej wędrówce co krok napotyka pęknięcia i ślady, które przypominają o tragediach, wojennych dramatach, o złu i nienawiści. To są blizny i rany, które wrażliwy człowiek zauważa i które cały czas każą mu dokonywać moralnej oceny świata. (…) Poeta wydobywa z przeszłości epizody, z urywków pamięci stara się odtworzyć obrazy tego, co było, a jednocześnie z wielką uwagą śledzi chwilę teraźniejszą. W tym widzeniu przeszłość splata się ze współczesnością w jeden wątek nie zawsze łatwy do przedstawienia. Czasami nawet jego bohater wolałby wybrać milczenie, aby słowami nie burzyć dodatkowo i tak już skłóconego wewnętrznie świata. (…)

Bo taka jest – zdaje się mówić poeta – godząca i łagodząca rola poety. Poeta powinien być uważny, powinien umieć słuchać i – co najważniejsze – wsłuchiwać się w głosy innych, powinien być pokorny wobec całej rzeczywistości. Na tym zresztą misja poety się nie kończy. Jej celem jest przecież nieustanne podejmowanie prób ocalania i odbudowywania prawdziwych relacji tworzących świat. Zrozumieć świat, opisać świat, współczuć mu, być w nim – oto niepełna i przypadkowo tylko zestawiona lista imperatywów poetyckich Dąbrowskiego (…)”.